Piotr d'Comche | |
---|---|
[[Plik:{{{image1}}}|225px]] | |
{{{caption1}}} | |
Cesarz Rzymian | |
Okres panowania | 1610-1640 |
Poprzednik | Jakub |
Następca | Mikołaj |
Dane biograficzne | |
Dynastia | d'Comche |
Data i miejsce urodzenia |
13 marca 1596 Konstantynopol |
Data i miejsce śmierci |
11 maja 1640 Adrianopol |
Ojciec | Jakub |
Matka | Danuta Joviczówna |
Żona | Eunika Angelos |
Dzieci | Mikołaj |
Piotr d'Comche (ur. 13 marca 1596r. w Konstantynopolu, zm. 11 maja 1640 w Arkadiopolis) - cesarz Rzymian w latach 1610-1640, piąty władca Cesarstwa z dynastii d'Comche. Najstarszy syn Jakuba i Danuty Jowiczówny.
Dzieciństwo i młodość[]
Piotr urodził się w Wielkim Pałacu w Konstantynopolu. Był wychowywany przez niańkę w tymże pałacu. Znał grekę oraz język serbski, później nauczył się również języka ormiańskiego i włoskiego. W stopniu podstawowym poznał arabski i perski, co ułatwiło mu kontakty ze wschodnimi sąsiadami.
W wieku 12 lat został oddany pod opiekę, wraz z młodszym bratem, biskupowi Michałowi z Adrianopola. Na okres jego młodości przypadł okres stabilności i pokoju w Bizancjum.
Osobowość władcy[]
Cesarz Jakub zmarł w 1610. Młody książę objął władzę mając lat 14. Przez pierwsze cztery lata w rządzeniu pomagał mu metropolita adrianopolski Michał.
Basileus był introwertykiem i zagorzałym chrześcijaninem. Całe dnie spędzał na pracy biurowej, czytania listów i tym podobnym zajęciom. Potrafił trzeźwo spojrzeć na każdą sytuację, nawet najtrudniejszą (np. po klęsce pod Karbalą)
Władca unikał bezpośredniego udziału w walkach. Te prowadzi za niego dowódcy. W tym miejscu można wymienić np. dowódcę obrony Antiochii Anastazjusza Chryzotetmę, Jerzego Teosa, Michała Iancoleo della Rocca czy Stefana Mavrocordata.
Panowanie[]
Jednym z pierwszych wyzwań nowego władcy było ukrócenie działalności bandyckiej w Mauretanii, która skutecznie utrudniała handel w tych terenach. Bandy te często współpracowały z rywalizującymi z Rzymianami gildiami hiszpańskimi. W 1615 przy pomocy tysiąca ludzi udało się pojmać ich przywódców i zakończyć ich działalność.
Kolejnym osiągnięciem władcy było ustanowienie normalizacji opłat celnych na granicy węgiersko-rzymskiej, co pomogło ożywić handel na szlaku Konstantynopol-Kraków, dzięki czemu doszło do rozwoju gospodarek obu państw.
W 1620 poślubił dwórkę, Eunikę Angelos, a rok później na świat przyszedł Mikołaj - przyszły cesarz i genialny strateg.
W 1626 otworzył Wydział Nauk Przyrodniczych w ramach Uniwersytetu Konstantynopolitańskiego. Jednym z jego wykładowców, na krótko, został Polikarp Sofikleos. Była to jedna z pierwszych w Europie szkoła przyrodnicza. Posiadała również obserwatorium astronomiczne, wybudowane trzydzieści lat później przy finansowym wsparciu wnuka Piotra - cesarza Stefana oraz założoną dwa lata później bibliotekę.
W 1627, z okazji tysięcznej rocznicy zwycięskiej bitwy pod Niniwą ustanowił Rzymski Order Heraklijski, który stał się orderem dynastycznym rodziny d'Comche.
Najpoważniejszym problem jaki dotknął kraj za panowania Piotra to głód jaki zapanował w północnej Mezji i Ilyrii. W tym czasie w tym regionie zginęło ok. 60 tysięcy ludzi, w większości biednych chłopów i proletariat miejski. Skłoniło to cesarza do sprowadzenia na terytorium Serbii niemieckich osadników, którzy mogliby pomóc odbudować ten region po tej tragedii. Przybyło 5 tysięcy Bawarów i Sasów, którzy przejęli gospodarstwa i domy po zmarłych posiadaczach. Wśród grupy rolników, dotarł m.in Jerzy Teos - doświadczony dowódca, który od razu zdobył pozycję na cesarskim dworze.
Wojna rzymsko-perska[]
W 1634 rozpętał wojnę z Persami wysyłając piętnaście tysięcy żołnierzy do Mezopotamii. Zwyciężono nieliczne siły perskie pod Kirkukiem i Arbelą, następnie po przekroczeniu Tygrysu i Eufratu zmierzali do Karbali. W pobliżu miasta wpadli w pułapkę armii perskiej. Atak z zaskoczenia i przerażenie Rzymian zapewniły Persom całkowite zwycięstwo. Nieliczni żołnierze rzymscy, w tym Georg Teos, wrócili do Mosulu.
Ta sromotna klęska wstrząsnęła dworem cesarskim. W wyniku śmierci dowódcy armii inwazyjnej, Teos został mianowany przez Piotra prōtonōbelissimohypertatos i dowódcą niewielkiej armii, której celem miał być atak uprzedzający na Urmię. Kampania nie przyniosła zdobyczy terytorialnych, jednak opóźniła uderzenie wroga. Mimo to po 2 miesiącach szesnaście tysięcy Persów wkroczyło do Armenii i po rozbiciu armii cesarskiej nad jeziorem Wan wkroczyli do Syrii.
Pod koniec 1636 rozpoczęto oblężenie Antiochii. Obrońcy bronili prawobrzeżną część miasta do Wielkiej Soboty - 11 kwietnia 1637, a cytadela upadła dwa tygodnie później. Po zdobyciu doszło do masakry mieszkańców. Informacja ta wywołała poruszenie w stolicy.
Wrogowie Rzymian nie poprzestali na tym. Następnym celem stała się Jerozolima, którą przejęto w grudniu 1937. Zwycięski marsz zatrzymał Iancoleo della Rocca, który pokonał ich pod Peluzjum, początkowo nie skorzystał z okazji i nie wyruszył odbić zdobytych ziem, ograniczając się do odzyskania przygranicznych terenów
Śmierć[]
Pasmo niepowodzeń spowodowało załamanie Piotra i pogorszenie jego stanu zdrowia. W maju zapragnął przenieść się do Adrianopola, który był spokojniejszy od stolicy. 11 maja 1640, parę kilometrów przed miastem cesarz zmarł na atak serca.
Rodzina[]
W 1620 poślubił Eunikę, z którą miał jednego syna Mikołaja (ur. 1621).
Cesarze Rzymscy od 1453 | |
Kursywą oznaczono współcesarzy | |
1453-1652: | Maksymilian I • Jan IX • Jerzy • Maksymilian II • Franciszek I • Jan X • Demetriusz I • Jakub • Piotr • Jan XI • Mikołaj • Matylda |
1652-1805: | Stefan • Jakub II • Jan XII • Jan XII • Kosma I • Grzegorz I• Anna• Dawid I • Zenon II • Dawid II |
1805-dzisiaj: | Kosma II • Aleksy VI • Franciszek II • Marcin • Jan XIII • Michał X • Konstantyn XII • Michał XI • Bazyli III • Kleofas • Herakliusz III |